Karmen, Amaia, Begoña, Andrea, Itsaso, Irati, Aintzane. Izan litezke kosmonauta, meatzari, tabernari edo taxista. Eta, akaso, hala izango dira, ez dakigu. Denak ala denak irakurle direlako eseri gara gu haien aurrean, eta rec botoia sakatu dugu, hain gutxitan entzuten diren irakurleen ahotsak grabatzeko.
Itzuli egin nahi luke Izaskun Graciak; ez bere herrira, bere baitara baizik. Hitzak hartu eta atzekoz aurrera jartzen ditu poema bilakatzeko. Ingurua aldakorra dela dio, eta idatziz jartzen duela ordenean. Lan amaiezin horretan dihardu neka ezin, bere miopia kontzentratzeko baliatuz. Berlinetik itzuli da Ohe hutsetan lo egiteko egun batzuetan bederen.
Hiriak hamaika dira munduan. Eta makina bat bertan bizi diren idazleak. Bi ekarri ditugu hona, Goizalde Landabaso eta Lutxo Egia, hitz egin diezaguten hiriaz eta literaturaz. Kopenhage edo New York izan zitekeen haien bizilekua, hiriak hamaika baitira munduan. Baina ez, Bilbo da. Bilbo bakarra delako munduan.
Zarata dabil: gazte askok ez du literaturarik irakurtzen. Izan gaitezen zintzoak: heldu askok ere ez. Hezkuntza literarioa ez da existitzen, ez da eskolaren ardatzetako bat. Baina existitzen dira kontrakarrean ari diren entusiastak.
Zertan da euskarazko queer literatur kritika? 2010an 2007tik aurrerako lanak bildu zituen Desira Desordenatuak liburuak. Hamarkada igaro da, beraz, queer kritikak gurean indarra hartu zuenetik. Desirako partaideen eskutik, ikerbide horretan urteotan egindakoari erreparatzen dio erreportaje honek.
1988an editatu zuen lehendabizikoa: Xabier Montoiaren Narraztien mintzoa poema-liburua. 2017an azkena: idazle berareren Hitzontziak nobela. Bitarte horretan orkestra-gizona izan da Susan. Testuak editatzeaz eta idazleekiko tratuaz gain bere lanen artean izan ditu inprentara joatea, azalak enkargatzea, aurrekontuak negoziatzea, liburuak distribuidorara eramatea, biltegia kudeatzea, aperitiboak ordaintzea eta batzuk gehiago.
Azken sinadurak
