Sinadurak

Juan Kruz Igerabidek "Aforismoaz" artikulua idatzi du Hitzen Uberanen. Euskal literaturan utzi duen arrastoa aztertu, eta literatur tradizio ezberdinei begira jarri da bertan, aforismoaren definizio baten bila: "Esaten da aforismoa esperientziaren ondorio dela; baina edozein testu benazko ere ez ote da, bada, esperientziaren ondorio? Ezaugarri horrek ez digu balio aforismoa mugatzeko. Aforismoa pentsamenduarekin jolas zintzo-gaiztoan dabilen esaldi labur zorrotza dela esan daiteke, nolabait hartara hurbiltzeko."

Haur askok liburuekiko erakarpena sentitzen dute artean irakurtzen ez dakitenean ere. Liburua ez da kontatzen duen istorioa bakarrik, objektua da; usain bat, tamaina bat, eta deskubritu genueneko testuingurua.

Karmen, Amaia, Begoņa, Andrea, Itsaso, Irati, Aintzane. Izan litezke kosmonauta, meatzari, tabernari edo taxista. Eta, akaso, hala izango dira, ez dakigu. Denak ala denak irakurle direlako eseri gara gu haien aurrean, eta rec botoia sakatu dugu, hain gutxitan entzuten diren irakurleen ahotsak grabatzeko.

Itzuli egin nahi luke Izaskun Graciak; ez bere herrira, bere baitara baizik. Hitzak hartu eta atzekoz aurrera jartzen ditu poema bilakatzeko. Ingurua aldakorra dela dio, eta idatziz jartzen duela ordenean. Lan amaiezin horretan dihardu neka ezin, bere miopia kontzentratzeko baliatuz. Berlinetik itzuli da  Ohe hutsetan lo egiteko egun batzuetan bederen.

Hiriak hamaika dira munduan. Eta makina bat bertan bizi diren idazleak. Bi ekarri ditugu hona, Goizalde Landabaso eta Lutxo Egia, hitz egin diezaguten hiriaz eta literaturaz. Kopenhage edo New York izan zitekeen haien bizilekua, hiriak hamaika baitira munduan. Baina ez, Bilbo da. Bilbo bakarra delako munduan.

Zarata dabil: gazte askok ez du literaturarik irakurtzen. Izan gaitezen zintzoak: heldu askok ere ez. Hezkuntza literarioa ez da existitzen, ez da eskolaren ardatzetako bat. Baina existitzen dira kontrakarrean ari diren entusiastak.